تار :
تار از سازهای زهی و ایرانی است که با مضراب نواخته می شود. تار در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه مانند تاجیکستان ،جمهوری آذربایجان و ارمنستان و گرجستان و دیگر نواحی نزدیک قفقاز برای نواختن موسیقی سنتی این کشورها و بخش های رایج است واژه تار خودش در فارسی به معنی رشته است قسمت کاسه (شکم) به دو قسمت بزرگ و کوچیک تقسیم می شود که قسمت کوچیک را نقاره می گویند. روی کاسه و نقاره تار پوست کشیده میشود. خرک تار بر پوست کاسه تکیه کرده است. قسمت نقاره در انتهای بالایی به دسته ( گردن) متصل شده است. دسته تار بلند و حدود 45 تا 50 سانتی متر است و برکناره های سطح جلویی آن دو روکش استخوانی چسبانده شده است که این استخوان معمولا از استخوان شتر تهیه می شود. دور دسته، پرده های عمود بر طول آن با فواصل معین بسته شده است. تعداد پردها امروز 28 است. سازهای قدیمی با تعداد 25 پرده ساخته می شده است.
تعداد سیم ها
تعداد سیم های تار شش است که از انتهای تحتانی کاسه شروع شده ، از روی خرک عبور میکند و در تمام طول دسته کشیده شده، تا بالاخره به جعبه گوشی داخل و در آنجا به دور گوشی ها کشیده می شوند. سیم های شش گانه عبارتند از دو سیم سفید ( پایین ) که همصدا کوک می شوند،دو سیم زرد (همصدا)، یک سیم سفید نازک (بنام زیر) و بالاخره یک سیم زرد (بم) که دوتای آخری غالبا به فاصله اکتاو کوک می شوند.
نت نویسی تار با کلید سل خط دوم حامل است. مضراب قعطه ای است فلزی معمولا از جنس برنج، به طول تقریبی 3 تا 4 سانتی متر و نیمی از طول آن که در دست نوازنده جای میگرد با موم پوشیده شده است.